Οι επιστήμονες εξηγούν ότι η ζωή γίνεται καλύτερη όσο μεγαλώνουμε και η ευτυχία κορυφώνεται στα 60 και στα 70 μας χρόνια.
Φοβόμαστε να γερνάμε. Φοβόμαστε τόσο πολύ που προσπαθούμε να χωρέσουμε τα πάντα μέσα στην δεκαετία των 20 χρόνων μας, αυτή που οι παλιοί αναπολούν με νοσταλγία, ενθυμούμενοι τα κατορθώματά τους, τις αντοχές τους και την νεανική τους “τρέλα”. Όταν όμως εμείς κοιτάμε τις ζωές μας και τις συγκρίνουμε με τις δικές τους, αδυνατούμε να δούμε αυτή την χαρά. Εστιάζουμε στην αβεβαιότητα του μέλλοντος, στις προθεσμίες της δουλειάς, στους ανεκπλήρωτους έρωτες, στο άγχος των οικονομικών μας, στο στρες που προκαλεί η καθημερινότητα όταν προσπαθείς να εξελιχθείς, να καταλάβεις ποιος είσαι, ποιος είναι ο ρόλος σου στην κοινωνία, ο σκοπός σου στη ζωή.
Και ενώ ακόμα και ολόκληρες βιομηχανίες μας πουλάνε την ιδέα ότι η νεότητα είναι το αποκορύφωμα της ανθρώπινης ύπαρξης, εμείς αναρωτιόμαστε τι κάνουμε λάθος και δεν το απολαμβάνουμε. Στην πραγματικότητα, η απάντηση είναι τίποτα.
Όλο και περισσότερες μελέτες μας δείχνουν ουσιαστικά, ότι τα χρόνια που εξυμνούμε, δηλαδή τα τέλη της εφηβείας και τα 20 μας, είναι συνήθως τα χειρότερά μας, ενώ στα 60 με 70 ο άνθρωπος βιώνει την καλύτερη στιγμή, συναισθηματικά, της ζωής του. Αυτή η αντίφαση βρίσκεται στο επίκεντρο ενός αυξανόμενου αριθμού ψυχολογικών και κοινωνιολογικών ερευνών, πολλές από τις οποίες υποστηρίζονται από τη Laura Carstensen, καθηγήτρια ψυχολογίας και ιδρυτική διευθύντρια του Stanford Center on Longevity. Η ίδια, όταν διδάσκει στους φοιτητές της, ξεκινά με μια φράση που πάντα προκαλεί σοκ: «Αυτά δεν είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής σας. Αυτά έρχονται πολύ, πολύ αργότερα». Οι φοιτητές της την κοιτάζουν, μπερδεμένοι, γεμάτοι ελπίδα, ανακουφισμένοι. «Κοιτάζω μια θάλασσα από 100 φοιτητές που κάθονται σε μια αίθουσα διδασκαλίας και μου αρέσει η έκφραση στα πρόσωπά τους», λέει στο περιοδικό Time, εξηγώντας ότι τα τέλη της εφηβείας και τα είκοσί μας είναι η χειρότερη περίοδος της ζωής μας -με τα υψηλότερα ποσοστά μοναξιάς, άγχους και κατάθλιψης.
Η καμπύλη U της ευτυχίας
Τα δεδομένα υποστηρίζουν τον ισχυρισμό της. Μεγάλες, διαπολιτισμικές μελέτες αποκαλύπτουν μια σταθερή καμπύλη U της συναισθηματικής ευημερίας σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Τα 20 μας χρόνια -παρά το γεγονός ότι υμνούνται ως ανέμελα, κατατάσσονται στην πραγματικότητα μεταξύ των χαμηλότερων σημείων. Τότε το άγχος κορυφώνεται, η μοναξιά είναι γεγονός και η αβεβαιότητα κρέμεται πάνω από τα πάντα: καριέρα, σχέσεις, ταυτότητα. Για πολλούς, είναι μια δεκαετία που κυριαρχείται από την πίεση και τη σύγκριση.
Τότε κάτι αρχίζει να αλλάζει. Στα τριάντα μας και ειδικά στα σαράντα, τα αρνητικά συναισθήματα αρχίζουν σταδιακά να μειώνονται. Αυτό δηλαδή που οι ερευνητές αποκαλούν «συναισθηματική αναταραχή», αρχίζει να ηρεμεί. Η “ελεύθερη πτώση” των συναισθημάτων μας σταθεροποιείται. Η πραγματική καμπή έρχεται μεταξύ των 40 και 60, όπου οι επιστήμονες παρατηρούν τη μεγαλύτερη μείωση στο άγχος, τον θυμό και την ανησυχία. Αυτή είναι η «μεγάλη αλλαγή που αξίζει τον κόπο», όπως την περιγράφει η Carstensen. Η περίοδος της ζωής δηλαδή, κατά την οποία η συναισθηματική εμπειρία βελτιώνεται σημαντικά.
Στα εξήντα και στα εβδομήντα μας, φτάνουμε σε αυτό που πολλές μελέτες αποκαλούν πλέον συναισθηματική κορυφή της ζωής. Αυτές οι δεκαετίες, που συχνά παραβλέπονται και ακολουθούν διάφορα στερεότυπα, εμφανίζονται σταθερά στις έρευνες ως τα πιο ευτυχισμένα, συναισθηματικά σταθερά και ικανοποιητικά χρόνια που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Μετά τα εβδομήντα, η πορεία δεν πέφτει κατακόρυφα. Απλώς σταθεροποιείται. Η συναισθηματική ευημερία παραμένει υψηλή. Οι άνθρωποι αναφέρουν περισσότερη ευγνωμοσύνη, λιγότερο θυμό, περισσότερη ικανοποίηση και νόημα. Γιατί λοιπόν περνάμε το μισό της ζωής μας φοβούμενοι μια εποχή που μπορεί να μας φέρει την πιο βαθιά ειρήνη;
Το ευτυχισμένο γήρας
Οι ερευνητές προσφέρουν διάφορες εξηγήσεις για το πώς η συναισθηματική ζωή βελτιώνεται καθώς γερνάμε.
-Γινόμαστε καλύτεροι στο να εστιάζουμε σε ό,τι έχει σημασία. Η θεωρία υποστηρίζει ότι καθώς οι άνθρωποι γερνούν, γίνονται πιο συνειδητοί ότι ο χρόνος είναι πεπερασμένος. Αντί να δημιουργεί φόβο, αυτή η συνειδητοποίηση οξύνει τις προτεραιότητες. Οι ηλικιωμένοι επενδύουν περισσότερο σε σημαντικές σχέσεις και εμπειρίες. Σταματούν να σπαταλούν χρόνο σε ανούσιες συγκρούσεις, συγκρίσεις ή κοινωνικές υποχρεώσεις που τους εξαντλούν.
-Η συναισθηματική ρύθμιση βελτιώνεται δραματικά. Οι νεότεροι άνθρωποι συχνά νιώθουν έντονα τα συναισθήματα και αντιδρούν παρορμητικά. Ωστόσο, με κάθε δεκαετία που περνά, ο εγκέφαλος γίνεται πιο ικανός να διαχειρίζεται αυτά τα συναισθήματα. Οι ηλικιωμένοι αναρρώνουν πιο γρήγορα από το άγχος και είναι λιγότερο πιθανό να καταστρέφουν τον εαυτό τους. Δρουν, αντί να αντιδρούν.
-Η οπτική γύρω από την ζωή αλλάζει. Μέχρι τα 60, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βιώσει απώλειες, νίκες, προδοσίες, ασθένειες, απογοητεύσεις, λάθη, ανακαλύψεις. Κατανοούν ότι οι κρίσεις περνούν, ότι ο φόβος εξασθενεί, ότι η ζωή έχει εποχές. Η προοπτική αυτή φέρνει ένα είδος ψυχολογικής ανθεκτικότητας που απλά δεν μπορεί να διδαχθεί ή να υπάρξει στα είκοσι.
-Η κοινωνική σύγκριση μειώνεται. Ένα από τα μεγαλύτερα βάρη της πρώιμης ενηλικίωσης είναι η σύγκριση -η αίσθηση ότι πρέπει να ανταποκρίνεται κανείς συνεχώς, να αποδίδει, να πετυχαίνει. Η γήρανση διαλύει μεγάλο μέρος αυτής της πίεσης. Οι άνθρωποι σταματούν να αγωνίζονται και αρχίζουν να ζουν.
-Η ευγνωμοσύνη αυξάνεται. Οι ηλικιωμένοι τείνουν να απολαμβάνουν περισσότερο την καθημερινή ζωή: έναν περίπατο στον πρωινό ήλιο, μια καλή συζήτηση, ένα φλιτζάνι καφέ. Τα μικρά πράγματα αποκτούν νόημα. Αυτή η αλλαγή από μόνη της αυξάνει δραματικά την συναισθηματική ευημερία.
Γιατί λέμε στους νέους το αντίθετο
Αν η γήρανση προσφέρει όλα αυτά τα δώρα, γιατί τότε εμμένουμε στον μύθο ότι η νεότητα είναι η κορυφή της ζωής; Μέρος της απάντησης είναι πολιτισμικό. Οι δυτικές κοινωνίες εξιδανικεύουν την παραγωγικότητα, την εξωτερική εμφάνιση και την ταχύτητα -χαρακτηριστικά που συνδέονται με τη νεότητα. Η γήρανση, αντίθετα, αντιμετωπίζεται ως παρακμή, του σώματος και του μυαλού.
Μια άλλη εξήγηση είναι η ηθική αφήγηση: οι παλαιότερες γενιές συχνά λένε στους νέους ότι «αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής σας», επειδή μετανιώνουν που δεν απόλαυσαν τα δικά τους. Το λένε για να τους ενθαρρύνουν, αλλά για τους νέους που ήδη αγωνίζονται, αυτό τους φαίνεται σαν πίεση. Η Carstensen θεωρεί ότι αυτό είναι βαθιά επιβλαβές. Όταν μια 19χρονη ή μια 25χρονη κάθεται στην τάξη της παλεύοντας με το άγχος ή τη σύγχυση, το να της λένε ότι αυτή η δύσκολη περίοδος είναι υποτίθεται «η καλύτερη περίοδος της ζωής της» δημιουργεί φόβο. Υπονοεί ότι η ταλαιπωρία είναι προσωπική αποτυχία.
Η ελευθερία που έρχεται αργότερα
Ρωτήστε άτομα στα 60 ή 70 τους τι έχει αλλάξει και συχνά περιγράφουν την ίδια αίσθηση: ελευθερία. Όχι την έντονη, ανήσυχη ελευθερία της νιότης, αλλά μια ήσυχη, σταθερή ελευθερία. Την ελευθερία να λες όχι. Να προστατεύεις την ενέργειά σου. Να εκτιμάς τις σχέσεις που έχουν πραγματικά σημασία. Να σταματάς να απολογείσαι για το ποιος είσαι. Περιγράφουν ότι απολαμβάνουν τη δική τους παρέα με τρόπους που δεν μπορούσαν νωρίτερα στη ζωή τους. Ανησυχούν λιγότερο για το πώς τους αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Είναι πιο ευγενικοί με τον εαυτό τους. Είναι πιο υπομονετικοί. Γελάνε πιο εύκολα. Υπάρχει επίσης μια αυτοπεποίθηση που προέρχεται από το γεγονός ότι απλά επιβίωσες από πράγματα που κάποτε πίστευες ότι δεν θα επιβιώσεις.
Η αλήθεια για το γήρας
Η ιστορία που μας λέει η κουλτούρα μας για το γήρας -ότι είναι μια αργή ολίσθηση στην ασημαντότητα- δεν είναι μόνο ξεπερασμένη, είναι και λανθασμένη. Η επιστήμη προσφέρει μια πιο αισιόδοξη, πιο ανθρώπινη αφήγηση: Η ζωή γίνεται καλύτερη. Τα σαράντα μας φέρνουν ηρεμία. Τα πενήντα φέρνουν διαύγεια και τα εξήντα και εβδομήντα μας φέρνουν την πλουσιότερη συναισθηματική εμπειρία από όλες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν απώλειες ή προκλήσεις. Αλλά η συναισθηματική αρχιτεκτονική του γηράσκοντος εγκεφάλου είναι χτισμένη για ανθεκτικότητα, για ισορροπία, για χαρά.
Δεν είμαστε προγραμματισμένοι λοιπόν, να λάμπουμε πιο έντονα στα 20 μας. Είμαστε προγραμματισμένοι να εξελιχθούμε, με κάθε χρόνο να μας φέρνει πιο κοντά στον άνθρωπο που μπορεί τελικά να αναπνεύσει, να χαμογελάσει και να απολαύσει την εξέλιξη της ζωής όχι ως αγώνα, αλλά ως ένα βαθιά σημαντικό ταξίδι. Η ανακούφιση στα πρόσωπα των φοιτητών της Carstensen είναι έτσι απόλυτα δικαιολογημένη: Τα καλύτερα χρόνια δεν έχουν περάσει. Για τους περισσότερους από εμάς, δεν έχουν καν φτάσει.
Eισαγωγική φωτογραφία: Getty Images / Ideal Image
