Η επικείμενη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας μπορεί να απασχολεί τα μέσα ενημέρωσης, αλλά πολιτικά είναι σχεδόν ανούσια. Διότι-για τους μη γνωρίζοντες- αυτή η εκλογή δεν προκαλεί πλέον πρόωρες εκλογές, αφού το Σύνταγμα έχει αλλάξει και ο (η) Πρόεδρος εκλέγεται με απλή πλειοψηφία. Ούτε καν 151 ψήφους βουλευτών χρειάζεται.
Αυτό σημαίνει ότι Πρόεδρος εκλέγεται όποιος(α) θέλει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, εν προκειμένω ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Βεβαίως η όποια επιλογή του έχει(σχετική) σημασία και εξαρτάται αποκλειστικά από το τι θέλει ο ίδιος να κάνει. Οι εκδοχές είναι δύο.
Πρώτον, αν θέλει να «μαζέψει» το κόμμα του, να έχει το κεφάλι του ήσυχο από αυτήν την πλευρά, έχει πολλές εύκολες λύσεις. Βάζει έναν παραδοσιακό συντηρητικό, καθολικά αποδεκτό στο χώρο του και καθαρίζει εύκολα. Για να θυμηθούμε μια παλιότερη έκφραση, με αυτήν τη λογική, μπορεί να εκλεγεί Πρόεδρος ακόμα και ο…κηπουρός του Μητσοτάκη.
Δεύτερον, επειδή, όμως, έχει τη δυνατότητα και το κόμμα του να ικανοποιήσει και να εκλέξει πρόσωπο (σχετικά) ευρύτερης αποδοχής, η πιο λογική και ασφαλής επιλογή είναι να επιλέξει κάποιον (ή κάποιαν) που θα ψηφιστεί και από τουλάχιστον ένα κόμμα της αντιπολίτευσης. Και τέτοιο είναι (σχεδόν) μόνο το ΠΑΣΟΚ.
Και πάλι εδώ η επιλογή εξαρτάται από τη στόχευση που έχει ο νυν πρωθυπουργός.
Θέλει μια «ουδέτερη» και σχετικά «άχρωμη» πολιτικά υποψηφιότητα, η οποία τού διασφαλίζει, όμως, ευρύτερη αποδοχή; Μια χαρά θα είναι η επανεκλογή της σημερινής Προέδρου. Μπορεί να έχει κάποιες απώλειες από «παραδοσιακούς» ή ακραίους δεξιούς βουλευτές της ΝΔ(μονοψήφιος αριθμός), αλλά θα επανεκλεγεί με ευρεία πλειοψηφία πιθανότατα άνω των 180 ψήφων. Καθόλου άσχημα.
Αν, όμως, ο κ. Μητσοτάκης θέλει να επαναβεβαιώσει αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «άνοιγμα στο Κέντρο» (ουσιαστικά πρόκειται για ψήφους που κυνηγάει μαζί με το ΠΑΣΟΚ), η μόνη επιλογή που έχει είναι να το σηματοδοτήσει με ένα πρόσωπο από το χώρο αυτόν. Όχι από το λεγόμενο «ευρύτερο» χώρο και πολιτικά «ουδέτερο», όπως ήταν η κυρία Σακελλαροπούλου. Αλλά με ένα πρόσωπο με καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά, που να παραπέμπει κατευθείαν στο ΠΑΣΟΚ.
Και τέτοιο πρόσωπο είναι ένα: Ευάγγελος Βενιζέλος. Ανεξάρτητα από συμπάθειες και αντιπάθειες, οι οποίες εδράζονται στην πολιτική δράση του στην περίοδο της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, ο Βενιζέλος έχει όλα τα χαρακτηριστικά που εξυπηρετούν τον Μητσοτάκη και του επιτρέπουν να δικαιολογήσει άνετα την επιλογή του: επιστημονική επάρκεια απολύτως σχετική με το θεσμό(συνταγματολόγος), πολύχρονη πολιτική πείρα σε χειρισμό κρίσιμων θεμάτων, πολιτικό βάρος. Και επειδή η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να μη στηρίζεται σε αυτοδύναμη πλειοψηφία, αν προκύψει κρίσιμο θέμα, ο Βενιζέλος έχει όλα τα εχέγγυα για ορθή αντιμετώπιση.
Υπάρχει, όμως και μια πλευρά που μπορεί να μην επιθυμεί ο νυν πρωθυπουργός. Ο Βενιζέλος, ακριβώς λόγω του πολιτικού βάρους που διαθέτει, δεν θα είναι «άχρωμος» Πρόεδρος, μπορεί και να κάνει δημόσιες παρεμβάσεις που να μην «αρέσουν».
Αν αυτό το «αντέχει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η επιλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου φαίνεται μονόδρομος. Αλλιώς υπάρχει και η κατηγορία των «ουδέτερων» ή και των…κηπουρών.
Σε κάθε περίπτωση, για τις επιλογές ισχύει αυτή η ρήση του αρχαίου Μένανδρου: «Άκουε πάντων, εκλέγου δ’ ά συμφέρει» (να τα ακούς όλα, αλλά να επιλέγεις αυτά που σε συμφέρουν)…
