His master’s voice…
Ζούμε σε μια περίοδο που βλέπουμε όλο και περισσότερο τους πραγματικούς εξουσιαστές της
κοινωνίας, αυτούς που θησαυρίζουν από την δουλειά των πολλών, να ξεφορτώνονται τα
προσχήματα, να παραμερίζουν τους πολιτικούς τους υπηρέτες και να αναλαμβάνουν οι ίδιοι τα
ηνία της κοινωνίας για να επιβάλλουν μια πολιτική κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους που
αυξάνει τα κέρδη τους και φέρνει συνεχώς νέους πολέμους και ανισότητες στον κόσμο.
Έτσι και στην χώρα μας βλέπουμε πλέον την πιο ανοικτή, πιο θεσμική παρέμβαση των
μεγάλων επιχειρηματιών για το πως θα φτιάχνεται το σχολείο, πώς θα παράγει νέους
εργαζόμενους υποταγμένους στην βαρβαρότητα της σύγχρονης εποχής.
Περιοδεία λοιπόν έκανε όλο αυτό το διάστημα σε δημόσια σχολεία ο πρόεδρος του ιδρύματος
Ωνάση μαζί με πρωτοκλασάτα στελέχη εκπαίδευσης για να προωθήσει τα λεγόμενα Ωνάσεια
σχολεία.
Μεγάλο ενδιαφέρον και πολλά συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς από τις ίδιες τις
δηλώσεις των ηγετικών στελεχών του ιδρύματος σε συναντήσεις τους σε σχολεία της Αττικής και
συζητήσεις τους με εκπαιδευτικούς, αλλά και εκλεγμένους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους
τους.
Δεν αρνήθηκαν ότι το ίδρυμα θα έχει προφανώς λόγο στα σχολεία, «αφού τα λεφτά μας πρέπει
να πιάσουν τόπο», ότι το σχολείο δεν θα είναι αποκλειστικά υπό δημόσιο έλεγχο, υπό τον
διαχείριση της πολιτείας. Σε αυτά τα πλαίσια θεωρείται δεδομένη η αύξηση του ωραρίου των
εκπαιδευτικών, η κατάργηση των οργανικών θέσεων και η λογική του ανηλεούς ανταγωνισμού
των εκπαιδευτικών για μια θέση στο σχολείο…Ο πρόεδρος του Ιδρύματος άλλωστε
παραδέχτηκε ότι λόγω «των υψηλών προσόντων» που απαιτούνται για το Διδακτικό
προσωπικό των Ωνασείων Σχολείων, η πλειοψηφία των συναδέλφων που υπηρετεί στα
συγκεκριμένα σχολεία δεν θα μπορούν να έχουν θέση σ΄ αυτά, προσβάλλοντας βαθύτατα
τους συναδέλφους που τόσα χρόνια έχουν δώσει μία μεγάλη μάχη προκειμένου να κρατήσουν
τα σχολεία όρθια σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Δεδομένη θεωρείται και η μετακίνηση εκατοντάδων παιδιών στο πουθενά… ή σε σχολεία που
προαυλίζονται ακόμα και 1300 παιδιά, όπως για παράδειγμα στο 39 ο Γυμνάσιο και Λύκειο
Αθηνών, αλλά και σε υπάρχοντα σχολεία του Περάματος για τα οποία τα ίδια τα στελέχη
εκπαίδευσης δηλώνουν ότι δεν υπάρχει χώρος για να στεγάσουν τα παιδιά που θα ξεβράσει το
κύμα των Ωνάσειων σχολείων. Άγνοια δήλωναν τα στελέχη του Ωνασείου ιδρύματος ακόμα και
για ζώνες ΖΕΠ που θα πρέπει να καταργηθούν για να γίνουν τα Ωνάσεια σχολεία.
Καθόλου τυχαία όλες αυτές οι περιοδείες έγιναν εν κρυπτώ, όταν τα παιδιά έλειπαν σε εκδρομή
και κατά βάση χωρίς την ενημέρωση του συλλόγου διδασκόντων και γονέων. Η πολιτική αυτή
της κυβέρνησης ήδη συναντά μεγάλα εμπόδια εκατοντάδων εκπαιδευτικών, γονέων και
χιλιάδων μαθητών που βγήκαν στους δρόμους για να μην πεταχτούν «από το σχολείο της
γειτονιάς τους». Όπως έκαναν λίγες ημέρες πριν που κατά εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους
δρόμους σε όλη την Ελλάδα για το έγκλημα των Τεμπών, γιατί καταλαβαίνουν ότι ούτε η ζωή
μας, ούτε η παιδεία μας μπορεί να γίνεται εμπόρευμα που πλασάρεται σε πελάτες.
Δικαίως ο λαός, οι εργαζόμενοι είτε ενστικτωδώς, είτε πιο συνειδητά κατανοούν ποια είναι η
δουλειά της αλεπούς στο παζάρι. Γιατί κυβερνητικά στελέχη και άνθρωποι των εφοπλιστών χέρι
– χέρι οικοδομούν το «σχολείο του μέλλοντος». Πίσω από τα Ωνάσεια σχολεία, τα πρότυπα, τα
αυτόνομα σχολεία στην Αμερική, στην Βρετανία, στα αναπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη, τα
σχολεία που χωρίζουν τα παιδιά από δέκα χρονών, όπως στην Γερμανία, κρύβεται η πιο
επικίνδυνη, η πιο άδικη, η πιο αντιεπιστημονική ή πιο απάνθρωπη «παιδαγωγική αντίληψη». Η
κυρίαρχη τάξη επιδιώκει να αναπαράγει ακόμα περισσότερο ένα σχολείο κατ’ εικόνα και
κατ’ ομοίωση του εαυτού της, του ανταγωνισμού, του ατομισμού, της υποταγής των
πάντων στους στόχους των κερδών της.
Μια εκπαίδευση προϊόν, εμπόρευμα, πιστωτικές μονάδες που δεν θα είναι προσβάσιμες για τον
καθένα. Σχολεία πολλών ταχυτήτων, υποχρηματοδοτούμενα, υποβαθμισμένα για τα παιδιά της
λαϊκής τάξης από τη μια, εξετάσεις και από την άλλη τεστ δεξιοτήτων, φροντιστήρια και στο
δημοτικό, για όσους επιθυμούν μια πρόσβαση σε πιο ποιοτική εκπαίδευση. Δεν είναι τυχαία
ότι στην μήτρα αυτών των διαφοροποιημένων σχολικών συστημάτων στις ΗΠΑ
ουσιαστικά δεν υπάρχουν ούτε τύποις δωρεάν κρατικά πανεπιστήμια, ενώ στην
Βρετανία τα κρατικά νηπιαγωγεία με πλήρες ωράριο απαιτούν δίδακτρα…
Παιδαγωγικός δαρβινισμός στο έπακρο. Σε μια εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, που έχουμε
αποκρυπτογραφήσει το DNA, που άπειρες μελέτες (ακόμα και τα αποτελέσματα της PISA)
συνδέουν τη μόρφωση με το κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο, θέλουν μια γενιά εργαζομένων
χωρίς ολοκληρωμένη εκπαίδευση η οποία θα δυσκολεύεται να κατανοήσει, να ερμηνεύσει τον
κόσμο. Θα διαπαιδαγωγείται ότι είναι φυσικό το 1% του πληθυσμού να κατέχει τον 60% του
παγκόσμιου πλούτου, ότι οι πόλεμοι είναι στο χαρακτήρα των ανθρώπων και όχι συνέχεια της
πολιτικής και των οικονομικών ανταγωνισμών, ότι δεν μπορεί να απαιτεί κάτι περισσότερο, να
διεκδικεί ένα δίκαιο κόσμο.
Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε σχολεία διαφοροποιημένα που θα ελέγχονται από
ιδρύματα, επιχειρήσεις, τοπικούς φορείς, επιχειρηματικά μαθήματα από το δημοτικό, που θα
διδάσκουν τους μελλοντικούς εργαζόμενους των 800 ευρώ για το ρόλο του ηγέτη manager.
Εκπαιδευτικοί που θα δουλεύουν από σχολείο σε σχολείο με εντατικούς ρυθμούς, υπό
διευθυντές με Δ κεφαλαίο, θα κυλιούνται στα πατώματα για να μαζέψουν λεφτά για τα
σχολεία όπως έγινε σε σχολείο της Νότιας Ντακότα των ΗΠΑ, πειθαρχικά και διώξεις για
όσους ονειρεύονται και παλεύουν για ένα κόσμο χωρίς πολέμους, σφαγές αμάχων και
προσφυγιά. Άλλωστε δεν είναι κρυφό ότι οι σημερινοί πόλεμοι, η ενεργειακή κρίση έχει φέρει
πολλά οικονομικά οφέλη στους σύγχρονους Ωνάσηδες…
Διδασκαλία λοιπόν όχι της επιστήμης και της αλήθειας αλλά αυτών που υπαγορεύει «το
αφεντικό του σχολείου», his master’s voice…
Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι αυτή η πολιτική της κατηγοριοποίησης και ουσιαστικά της
υποβάθμισης, της υποχρηματοδότησης, των κενών, των άθλιων υποδομών, των διώξεων και
της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης μέσω των πειθαρχικών μας στερεί τα το
«οξυγόνο» από τα σχολεία. Είναι αυτή η πολιτική που δημιουργεί «Τέμπη» και στο χώρο της
εκπαίδευσης καθώς καθηγητές και μαθητές τραυματίζονται – δυστυχώς είχαμε και θάνατο
μαθητή – από κακοσυντηρημένα σχολεία.
Απέναντι σε μια τέτοια ζοφερή προοπτική, δύναμη μας δίνει η εικόνα των εκπαιδευτικών, των
γονιών, των παιδιών στις εργατικές γειτονιές που με κινητοποιήσεις, με τραγούδια, με ποιήματα
παλεύουν για να φτιάξουν το σχολείο της γειτονιάς τους. Είναι οι χιλιάδες εργαζόμενοι και
νεολαία που βγαίνουν στο δρόμο για να μη συγκαλυφθεί το «έγκλημα» των Τεμπών και οι
πραγματικές αιτίες πίσω από αυτό.
Τώρα είναι η ώρα να βγούμε πιο αποφασιστικά στον αγώνα! 28/2 απεργούμε σε όλη την
Ελλάδα. Το έγκλημα στα Τέμπη δε θα συγκαλυφθεί – όλων των νεκρών θα γίνουμε φωνή! Ή οι
ζωές μας ή τα κέρδη τους. Αγωνιζόμαστε απέναντι στον πραγματικό ένοχο, την πολιτική της
εμπορευματοποίησης και της κερδοφορίας των λίγων!
Δάρδαλης Νίκος, μέλος του Δ.Σ. του ΚΕΜΕΤΕ
