«Πάσχα ἱερὸν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Ἅγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον.»[1]
Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Εὐχαριστοῦμε τόν Θεό πού μᾶς ἀξίωσε νά ἑορτάζουμε γιά μιά ἀκόμη φορά στή ζωή μας τήν Ἑορτή τῶν Ἑορτῶν, τό πανσεβάσμιο Πάσχα, τό μέγα καί ἱερώτατο! «Ἀναστάσεως ἡμέρα, καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα»[2]. Μέ χαρά νά ἀποδεχθοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες καί νά ἑνωθοῦμε μεταξύ μας. Νά διώξουμε κάθε θλίψη πού φωλιάζει στίς καρδιές μας ὥστε, μέσα σ̉ αὐτές, νά λάμψει τό φῶς πού σήμερα ἐκπέμπεται ἀπό τόν κενό Τάφο τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ.
Ἡ ζωή τώρα παίρνει ἕνα νέο νόημα! Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις βρίσκουν μιά νέα ἐλπίδα! Ὁ Θεός φανερώνει στόν ἄνθρωπο μιά νέα κτίση, ἕναν νέο τρόπο ὕπαρξης, καί μέ τό αἷμά του ὁ σταυρωθείς Χριστός σφραγίζει μιά Καινή Διαθήκη, τήν ὑπόσχεση ὅτι ὁ Θεός δέν θά ἐγκαταλείψει ποτέ τήν ἀνθρωπότητα. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπη ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ[3]». Ὁ τάφος δέν μπορεῖ νά συγκρατήσει τήν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ θάνατος, πού εἶναι ἡ ἔλλειψη ἀγάπης, δέν μπορεῖ πλέον νά ἐξουσιάζει καί νά κυριεύει.
Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ, δέν πρέπει νά ἀναζητήσουμε τό νόημα τῆς ζωῆς μέσα ἀπό πράγματα πού φθείρονται. Χρειάζεται νά τό ἀναζητήσουμε μέσα ἀπό μιά ζωντανή ἀγαπητική σχέση μέ Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος ἀνακαινίζει κάθε ἀνθρώπινη σχέση μέσα ἀπό τήν θεία Του ἐνέργεια. Ἔτσι, θά γίνουμε λαμπάδες τοῦ δικοῦ Του φωτός, πού συναθροίζει τά πάντα, φυλές καί κοινωνίες, καί συνάζει τά διασκορπισμένα. Μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, πού διαχέεται παντοῦ, μεταδίδεται τό ὑπερούσιο καλό, πού λέγεται κάλλος, καί καλεῖ ὅλους νά γίνουν μέτοχοι τῆς καλλονῆς τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὅλοι μας θά ἀποκτήσουμε ἕνα πηγαῖο καί ἑνιαῖο κάλλος, πού θά λαμπρύνει καί θά ὀμορφαίνει τόν κόσμο μέ εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση.
Ἡ Ἀνάσταση φέρνει καί μιά ἀναστάτωση! Οἱ εὐαγγελικές περικοπές μᾶς λένε ὅτι οἱ Μυροφόρες, βλέποντας τόν ἄδειο τάφο, εἶχαν τρόμο καί ἔκσταση. Οἱ δέ Μαθητές ἦταν ταραγμένοι καί ἔτρεχαν διαρκῶς στόν τάφο νά ἐξετάσουν τό γεγονός. Μετά ἔμειναν συγκεντρωμένοι στο ὑπερῶο μέ τίς πόρτες κλειδωμένες «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Ἔπειτα, γιά πολλά χρόνια, οἱ Χριστιανοί ὑπέστησαν πολλά μαρτύρια κηρύττοντας στόν κόσμο τήν Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ καί τήν Ἀνάστασή Του, διότι πολλοί «ἠγάπησαν γάρ τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ[4]».
Ἐνῶ ἡ Ἀνάσταση ἀναγγέλλει τό ἐλπιδοφόρο μήνυμα τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀγάπης, φέρνει στό φῶς καί τίς δυσκολίες πού περιέχει ἡ ἀγάπη. Ἡ ἐνεργή ἀγάπη εἶναι μόχθος καί καρτερία. Ἡ ἀληθινή, πρακτική ἀγάπη περιλαμβάνει θυσία, πόνο, ὑπομονή καί συνεχόμενη συγχώρεση. Ἀπαιτεῖ νά ἀγαπᾶμε τούς ἀνθρώπους ὄχι ὅπως τούς φανταζόμαστε, ἀλλά ὅπως πραγματικά εἶναι — μέ ὅλα τους τά ἐλαττώματα, τίς ἀντιφάσεις καί τίς ἀδυναμίες. Στήν ἀγάπη πρός τόν ἄλλον, πάντα συντρέχει ἡ πιθανότητα καί ὁ φόβος τῆς ἀπόρριψης. Ὁ φόβος τῆς ἀπόρριψης μπορεῖ νά μᾶς ἐγκλωβίσει σέ μιά συνεχῆ προσπάθεια νά προφυλάξουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό πιθανές πληγές. Γι’ αὐτό, πολλοί διαλέγουν νά πολεμήσουν τήν ἀγάπη παρά νά ἀγωνιστοῦν νά τήν καλλιεργήσουν μέ ἀγαπητικές σχέσεις. Πολλοί ἐπιλέγουν νά μισήσουν καί νά ἀρνηθοῦν τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀγάπη, παρά νά δοθοῦν στήν ἀγάπη Του. Στήν πραγματικότητα, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν πιστεύουν ὅτι μπορεῖ κάποιος νά τούς ἀγαπήσει. Οὔτε ὁ Θεός, οὔτε κανένας ἄνθρωπος. Ἔτσι, ἡ ψυχή τους μένει ταραγμένη καί βρίσκεται σέ διαρκῆ πόλεμο μέ τόν Θεό, τούς ἄλλους καί μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους.
Τό φετινό Πάσχα βρίσκει τόν κόσμο παγκοσμίως σέ μιά ἀναστάτωση. Ἡ ἀβεβαιότητα πού ἐδῶ καί χρόνια ἐπικρατεῖ βαθαίνει. Ἡ φτώχεια καί οἱ δυσχέρειες αὐξάνονται. Οἰκογένειες διαλύονται. Ἡ ἀπόγνωση ἐξαπλώνεται καί οἱ ἄνθρωποι, ἀπό φόβο καί ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, ἀπομονώνονται. Ἡ βία καί ἡ ἐπιθετικότητα πολλαπλασιάζονται. Κοινωνίες ἀποδιοργανώνονται. Στίς γειτονικές μας χῶρες, ὅπου ὑπάρχουν διάφορες ἐξεγέρσεις, φανατικοί ἀλλόθρησκοι σκοτώνουν χριστιανούς. Πιό πέρα, χριστιανοί πολεμοῦν καί καταστρέφουν περιουσίες καί ζωές ὁμοδόξων ἀδελφῶν τους. Ὅλα αὐτά ἐκφράζουν μιά βαθιά κατάρρευση τῆς ἀνθρώπινης θέλησης καί ἱκανότητας νά ζήσει σύμφωνα μέ τήν εἰρήνη καί τήν ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά
Βλέποντας αὐτήν τήν ἀκαταστασία καί ἀναστάτωση, νά μή κλονισθεῖ ἡ πίστη μας! Νά εἴμαστε ἀπόλυτα βέβαιοι πώς μέ τήν Ἀνάσταση «οὔτε θάνατος, οὔτε ζωή, οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἀρχαί, οὔτε δυνάμεις, οὔτε ἐνεστῶτα, οὔτε μέλλοντα, οὔτε ὕψωμα, οὔτε βάθος, οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν»[5]. Κάθε δυσκολία καί ἀκαταστασία νά μᾶς ὠθήσει νά συντάξουμε τήν ζωή μας πιό βαθιά στήν πίστη καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Ὁ γάρ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν οὗτος Θεός τῶν θεῶν καί Κύριος τῶν κυρίων, ὁ Θεός ὁ μέγας καί ἰσχυρός καί φοβερός»[6]. Ὁ Ἀναστημένος Χριστός νά προπορευθεῖ στήν ζωή μας. Μέ αὐτή τήν πίστη καί βεβαιότητα, ψάλλοντας τό «Χριστός Ἀνέστη!», νά ἐκφωνήσουμε «Ἀναστήτω ὁ Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ, καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν». Ἄς ἐγερθεῖ ὁ Θεός, ἄς κάνει αἰσθητή τήν παρουσία καί τήν δύναμή του ὁ Κύριος, καί οἱ ἐχθροί του θά διασκορπισθοῦν. Θά φύγουν πανικόβλητοι ἀπό ἐμπρός του ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν μισοῦν. Αὐτός ἐστιν ἡ ζωή, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀνάστασις ἡμῶν.
Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.
Εὐχόμαστε τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως νά λάμψει στίς καρδιές μας, νά καταυγάσει τήν οἰκουμένη, να διώξει κάθε προσωπικό, κοινωνικό καί κοσμικό σκοτάδι. Ὁ Ἀναστάς Κύριος νά μᾶς χαρίζει την χαρά καί τήν εἰρήνη Του, τά ἀναστάσιμα δῶρά Του στίς πληγωμένες Μυροφόρες Γυναῖκες καί στούς φοβισμένους Μαθητές καί Ἀποστόλους Του, ἡ δέ χάρις Του νά ἐνεργεῖ μέσα μας ἀκατάπαυστα, παρέχοντας τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας Του στήν προσωπική μας ζωή καί στό εὐρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, πλήρη ἀναστασίμου φωτός καί πασχάλιας χαρᾶς.
Ἅγιον Πάσχα τοῦ δισχιλιοστοῦ καί εἰκοστοῦ πέμπτου σωτηρίου ἔτους
Διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ἡμῶν.
